Jury w składzie: Z.Szafińska, D.Falarz, S.Siwula, J.Staniec przyznało następujące miejsca w kategorii „OBRAZ”:
I miejsce
Aleksandra Stachowicz – MG1
II miejsce
Kinga Wrzesień – MG1
III miejsce
Przemysław Łącki – ZS Brzostek
Wyróżnienie
Justyna Kubicka – MG1
Żaneta Nowak – LO Pilzno
Kornelia Nykiel – LO Dębica
Jury w składzie: B. Baszak, M. Gawlik, Z. Szafińska, B. Szypułka przyznało następujące miejsca w kategorii „SŁOWO”:
I miejsce
Cezary Zięba – „Nadzieja” – ZSZ Nr 1
„Nadzieja”
Okruszki, okruszynki
Ze stołu pańskiego
Zwiał wiatr przy dzwonnicy
Do miski żebraka
Zadzwoniły, zadźwięczały
Nadzieją smakowały
Od miasta, z piekarni
Szła smutna kobieta
Do wyciągniętej ręki
Wcisnęła rogalik…
Radosnym spojrzeniem zapłacił
Nadzieja miast smutku w jej oczach zakwitła
Rogalik do torby
Z namaszczeniem włożył
Wszedł do kościoła
Za darczyńcę dziękować
Za nadzieję i wietrzne okruchy
I prosić by dzieci mu z głodu nie zmarły
W domu czekają
Żona i dzieciaki
Głodni już wszyscy
Bo nie starcza wypłaty
Za pracę sprzątaczki
Choć żona tak się stara
W domu torbę żebraczą na stole położył
Z namaszczeniem otwiera
Otwiera też i oczy
Ze zdumieniem przeciera
Bo przecież miał być rogalik a tam bochen chleba
- Cud? Przeobrażenie?… kawałek nieba
Wzrok do nieba uniósł, uśmiech wysłał wdzięczny
Dzieci piszczą z radości
Żona talerz kładzie
Na bochnie znak krzyża czyni
I chleb łamie, dla każdego po kęsie
Żeby jeszcze jutro zjeść go można było
…
Sen był lekki, jasny
W kolorze nadziei
Wszyscy wstali wcześnie
By znów chlebem się dzielić
Był sycący jak nigdy
I prawie go nie ubyło
Tak smakuje nadzieja…
Lata przeleciały, los też się obrócił
I pewnego razu szedł koło kościoła
Zawsze tam wstępował, by za cudowny rogalik
I dobroczynną kobietę Bogu podziękować
Zima była sroga i z synem był akurat, co lekarzem stał się
Znanym w okolicy z wielu wyleczeń i dobrej opieki we własnej lecznicy
Bóg ich tam prowadził
Na spotkanie staruszce
Co na niegdysiejszym miejscu żebraka siedziała
Porzucona, samotna
Od głodu skulona
Chłodem okryta
Pytają co się stało
Skąd smutek, niedola
Spojrzała ze smutkiem
Znanym żebrakowi
I w lot pojął skądże zna te rogalikowe oczy
Syn się też domyślił co czynić należy…
Pomoc na czas przyszła
Ze smakiem nadziei
Sens życiu nadała
Bo…
Szczęście się mnoży
Jeśli się je dzieli.
II miejsce
Kornelia Nykiel – „Dzielcie swój chleb z biednymi” – I LO Dębica
„Dzielcie swój chleb z biednymi”
Moje ciało przeszył chłód.
W duszy mej pojawił się smutek.
Moje oczy ujrzały biedaka leżącego
na zimnych, szarych schodach.
Moja głowa wzniosła się do góry.
Moje usta poprosiły o pomoc
dla brudnego, głodnego człowieka.
Dusza moja otrzymała odpowiedź
o wcześniejszym zrealizowaniu prośby.
Stworzeniu osoby, którą jestem ja.
III miejsce
Klaudia Surman – „Najcichszy chlebie miłości” – ZS Nr 2
Najcichszy chlebie miłości
Prawdziwa miłość, wiara i życie jest z Boga,
A kto nie miłuje, nie wierzy…, nie zna Boga.
Poznanie „Prawdy” człowieka wyzwoli, przygotuje do miłości,
Że miłość jest piękna, oznacza radość, że człowiek się rodzi.
Panie Boże, przede wszystkim Ty jesteś prawdziwą Miłością,
Ty stworzyłeś człowieka na obraz Swój i na Swoje podobieństwo.
Twa Miłość jest rozlana w sercach naszych przez Ducha Świętego,
I może się urzeczywistniać przez dar z siebie samego.
A „Cywilizacja miłości” należy do dziejów człowieka
I najważniejsza do jej spełnienia jest Rodzina.
Człowiek bowiem dostał świat z rąk Stwórcy Potężnego,
By go tworzył na Jego obraz i podobieństwo.
Wystarczy, że człowiek będzie szczerze na innych otwarty,
Zrozumie drugiego, otworzy serce i dłonie, świat będzie lepszy.
Więc ofiarowujmy miłość wszystkim siostrom, braciom;
Nie omijajmy nikogo pośpiesznym krokiem z zamkniętym sercem, z obojętną twarzą.
Bądźmy dobrymi przyjaciółmi wszystkich ludzi;
Ofiarujmy ufność temu, kto się żali i cierpi,
Temu, co z dala od Boga szuka, nie wie jak zacząć,
Kto chce i nie ma już sił się zwierzyć.
Dostrzegajmy obok drugiego człowieka;
Czy bezradny się nie smuci, czy, że cierpi tego nie ukrywa?
Czy nie jest samotny, biedny, a może głodny?
Otwórzmy serca, otwórzmy oczy, ręce otwórzmy-
Nawzajem się miłujmy „Kromką chleba się podzielmy”.
Pozbądźmy się egoizmu, niewdzięczności, zazdrości, pychy, przemocy, gniewu.
A w każdym, którego pozwolisz nam spotkać człowieku;
Służymy Ci, miłujemy Cię, słuchajmy Cię Panie-
W ogromie Twego Miłosierdzia pokładamy nadzieję.
Chrystus daję siłę w miłości, w życiu, w pracy-miłości do drugiego człowieka,
Należy dzielić się miłością jak chlebem, bo dobro procentuję i powraca.
Wpatrując się w Niebo, sens istnienia na ziemi odnajdujmy,
Umocnieni wiarą w Boga, dobro, sprawiedliwość, solidarność i miłosierdzie umacniajmy.
Świadczmy wszędzie, że Bóg jest miłością,
Czyniąc dobro bliźniemu i o wspólne dobro się troszcząc.
Przez pamięć o Świętym Janie Pawle II-gim dzielmy się skarbem wiary z innymi narodami.
I prosimy Boga byśmy w wierze, nadziei i miłości mocno trwali.
Spraw Panie, byśmy czerpali radość z życia,
Byśmy byli sobie braćmi każdego dnia.
Niech Panie, Twa Nieskończona Miłość sprawi,
Że w nas będzie piękna „Cywilizacja miłości”;
Która będzie wzrastać, rozszerzać się i przemieniać świat.
Wyróżnienie
Aleksandra Ożóg – „Dzielcie swój chleb z biednymi”– II LO
Katarzyna Grych – „Każdy z nas ma własny chleb…” – ZSE
Katarzyna Kardasińska – „Chleb powszedni…” – ZS Brzostek